Na zo’n intensief en slopend, maar toch ook vooral heel leuk en super sportief kamp, rest er natuurlijk nog maar 1 ding; een terugblik met foto’s! Zo kun je in de vakantie nog eens rustig nagenieten van het kampweekend.
Dag 1
Vooraf was het thema van het kamp, De Olympische Spelen, al wel bekend gemaakt maar het verdere programma was nog 1 groot mysterie. Met veel enthousiasme, maar dus ook nog de nodige vragen, stapten de 30 deelnemers en leiding op de fiets. De route was zo gekozen dat er weinig wegen overgestoken diende te worden, maar precies in het midden lag er wel een echte berg op het parcours. Deze berg bleek echter niet meer dan een heuveltje voor de olympiërs en in een recordtijd van 30 minuten werd de eindbestemming bereikt. Fietssleutels werden ingeleverd, tassen werden snel gevonden, en slaapzakken werden om de schouders geslagen om vervolgens zo snel mogelijk een kamer in te nemen en een bed op te eisen. Niet geheel verrassend ontstond er zo een mannen- en een vrouwenvleugel. De dames van de E bleken echter maling te hebben aan deze scheiding, zij nestelden zich midden in de mannenvleugel en maakten duidelijk dat ze niets met de mannelijke ongein te maken wilden hebben. De toon was direct gezet.
Na een zeer voedzame soep- en broodmaaltijd konden dan eindelijk wat prangende vragen beantwoord worden. Dat er gesport moest worden was vooraf wel duidelijk, maar voor welk land en met welke landgenoten was nog volstrekt onduidelijk. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. De leiding bracht het verlossende antwoord door aan alle deelnemer de officiële spelerskaarten uit te delen. Noord-Amerika werd vertegenwoordigd door Canada terwijl het kanariegeel van Brazilië voor Zuid-Amerikaanse sferen zorgde. Europa werd vertegenwoordigd door Zweden, Spanje en Frankrijk en het deelnemersveld werd compleet gemaakt door de Nieuw-Zeelanders. Met een officiële openingsceremonie, helaas zonder veel visueel spektakel maar natuurlijk wel met een echte fakkel, werden de Spelen geopend. Met de indrukwekkende Olympische vlam op de achtergrond kregen de teams direct het eerste onderdeel uitgelegd. Er moest een volkslied worden gemaakt dat bij iedere behaalde gouden medaille gezongen moest worden. Alle teams trokken op artistiek gebied alles uit de kast en na een klein half uur was iedereen klaar om zijn of haar volkslied ten gehore te brengen. De Canadezen beten het spits af met een ode aan de tweetalige geschiedenis, de nationale sport en aardappels. Vervolgens slaagden de Brazilianen er in werkelijk elke yell die er bestaat in 1 lied te stoppen en Nieuw-Zeeland benadrukte met name het eigen haka-talent en wist er zelfs nog een kleine provocatie richting de andere landen in te verweven. Zweden had een prachtig Zweeds lied in elkaar gezet waarbij het onbegrip over de inhoud niets afdeed aan de schoonheid van het nummer. Frankrijk slaagde er met woordgrappen en een paar stereotypen in de lachers op haar hand te krijgen en de rij werd gesloten door Spanje dat op de zomerse klanken van Oya Lélé de heupen los en de voetjes van de vloer wist te krijgen.
Alle landen werden bejubeld om hun creativiteit, maar al snel werd de focus op serieuzere zaken gericht. Nog voordat er gesport kon worden kwam er helaas ook bij dit kamp het bericht dat er verboden middelen gesignaleerd waren. In teams van 3 landen was het voor de deelnemers zaak om als ervaren douaniers op te treden om zo de Spelen schoon te houden. De organisatie was het spoor echter volledig bijster want de overige landen werden opgeroepen om de middelen juist binnen te smokkelen. Dit leverde zelfs punten op voor de eindscore! Bij de evaluatie zal dit vast nog uitgebreid besproken worden, maar op het moment zelf zat er niets anders op voor de leiding dan iedereen een eerlijke kans te bieden en de dopingcontrole zo eerlijk mogen te laten verlopen. Alle teams gingen vol overgave de strijd aan met als einddoel het winnen van een gouden medaille. Al snel bleek de ene tactiek beter te werken dan de andere, bleken er echte smokkelroutes te zijn en werd door beide zijdes alles op alles gezet om zoveel mogelijk punten te scoren. Vlak voor het einde begonnen ook de weergoden zich met het spel te bemoeien. Alle deelnemers werden met een regendouche beloond voor hun inzet en daarmee kwam er een einde aan het dopingverhaal. Alle middelen werden van het terrein verwijderd en elke mogelijkheid tot competitievervalsing werd daarmee onmogelijk gemaakt. Uiteindelijk bleken de Canadezen de beste smokkelaars/douaniers te zijn, gevolgd door Nieuw-Zeeland, Frankrijk, Zweden, Brazilië en Spanje. Canada wist hiermee de eerste plaats in de medaillespiegel te bemachtigen. Met een voldaan gevoel gingen de deelnemers vervolgens slapen. Een enkeling bleek wat overmoedig door juist niet te gaan slapen of te doen alsof. Dat bleek de volgende ochtend geen geweldig idee…
Dag 2
Rond half 7 begon namelijk het eerste onderdeel van dag 2, de ochtendgymnastiek. Alle deelnemers werden rustig gewekt met kalmerende saxofoonmuziek. Voor sommigen was dit, niet geheel verrassend, een flinke opgave, maar om 7 uur stond iedereen in sportkleding helemaal klaar. Het aantrekken van de schoenen was nog wel lastig. Blijkbaar was er ’s nachts een grapjas geweest die de veters van alle schoenen aan elkaar had geknoopt. Dit was echter volstrekt onvoldoende om onze deelnemers en de start van het tweede onderdeel tegen te houden. Het onderzoek naar de saboteur loopt op dit moment nog.
De ochtendgymnastiek bestond uit achtereenvolgens een korte bosloop, een oversteekspel, mensen moesten bij elkaar op de rug en uiteindelijk werd de strijd beslist met een heuse (ongeveer) 100 meter sprint. Uiteindelijk bleken de landen die op vrijdag de minste punten hadden behaald nu juist het snelst. Voor de neutrale kijker (lees de leiding) was dit natuurlijk geweldig. De strijd werd hiermee ontzettend spannend en alles was nog mogelijk. Ditmaal wist Spanje het goud binnen te slepen, op de voet gevolgd door Zweden en Brazilië. Canada, Frankrijk en Nieuw-Zeeland maakten het deelnemersveld weer compleet. Bij terugkomst op het hoofdkwartier werd wel duidelijk dat het uitersten van de deelnemers zou worden gevraagd. Aan de rode wangen en de zware hoofden was te zien dat het eerste onderdeel van de dag al de nodige energie had gekost. Gelukkig stond het ontbijt al klaar en kon iedereen de energieniveaus weer aanvullen.
Het tweede fietsonderdeel van het kamp was de etappe van Austerlitz naar het Henschotermeer . Ook ditmaal stond er een berg op het programma, al was deze niet van de buitencategorie. Kenners gaven echter wel aan dat dit alsnog een zware kluif zou worden. Het peloton vertrok aan het einde van de ochtend richting het meer en na een respectabele tijd van 20 minuten werd de finish bereikt. Er konden geen punten verdiend worden met dit onderdeel, maar het was wederom mooi om te zien hoe strak en probleemloos de fietstocht verliep en hoe de groep echt als een geheel bij elkaar bleef en elkaar hielp. Dikke pluim voor iedereen!
De weergoden waren ons ditmaal gunstig gezind, het zonnetje brak door en het werd zeer aangenaam vertoeven. Iedereen kon lekker zijn of haar gang gaan. Er werd gezwommen, gevoetbald, gefrisbeed, geweerwolfd, ijs en patat gegeten (om 11 uur) en vooral heel veel gelachen. Rond het middaguur sloten ook de Kangoeroes aan en daarmee waren alle landen compleet. Het derde onderdeel van het kamp bestond uit twee delen. Er zou gestart worden met een zwemestafette waarbij de deelnemers om een grote oranje boei moesten zwemmen. Vervolgens zou elk land het tegen een ander land opnemen bij het plopspel, het ballenspel en het touwtjesspel. Uiteindelijk bleek dat de Zweden de goede lijn van die ochtend hadden weten door te trekken en zij wisten de winst binnen te halen. Tweede werd Nieuw-Zeeland, gevolgd door Brazilië, Frankrijk, Spanje en Canada. Na een korte rustpauze werd de terugreis ingezet. De berg halverwege bleek wederom geen probleem, en op een klein spatboordprobleempje na, verliep ook de terugreis vlekkeloos. Bij terugkomst stond de patat met gehaktballen en sla al op ons te wachten. Deze vonden gretig aftrek en toen de rookwolken van het eetfestijn waren opgetrokken bleven er alleen nog wat blaadjes sla over.
Het zaterdagavondprogramma was vooraf al aangekondigd, bij de bonte avond werd van ieder team een optreden verwacht en voor de echte durfals was er de mogelijkheid om je los van je land individueel aan te melden. De heren en dames van leiding waren natuurlijk ook aan de beurt en naast alle landen had de organisatie een extra aanmelding van de dames van de A ontvangen. De presentatie was in handen van Ilse en Jeroen en aan de jury bestaande uit Jade, Marit, Manny en Jordi de schone taak om een winnaar aan te wijzen. De heren van de leiding waren als eerste aan de beurt en zij brachten, aangevuld met een Zweedse René Froger, als Side2Side het nummer Forget My Name ten gehore:
Vervolgens was het de beurt aan Frankrijk. Onder begeleiding van het nummer Alors en Danse wisten zij een coole act neer te zetten door als 1 geheel, allen met zonnebril en stoel, de choreografie perfect uit te voeren. Als tweede land was Nieuw-Zeeland aan de beurt en geheel in lijn met de rijke cultuur van het land voerden zij een indrukwekkende haka uit. De dames van de leiding waren letterlijk en figuurlijk ‘on fire’. Gekleed in oranje hesjes wisten de dames het nummer Girl on fire mooi uit te beelden:
De Brazilianen slaagden erin met enkele moeilijke vragen de groep al snel uit te dunnen, maar tegelijkertijd iedereen wat te leren over hun prachtige land. Vlak voor de pauze was het de beurt aan de Zweden. Met z’n vieren, 2 heren en 2 dames, konden ze niet om ABBA heen. Met het nummer Mamma Mia kregen ze alle voetjes van de vloer. Na een korte pauze was het de beurt aan Canada dat onder begeleiding van een prachtig nummer de Olympische ringen wist te combineren met een maple leaf en dit allemaal als één mooi geheel wist te presenteren. Er was tussendoor zelfs ruimte voor wat disco-moves:
Direct daarna kwamen de dames van de A met Wannabe van de Spice Girls op het podium. Het was duidelijk niet de eerste keer voor dit collectief en zij kregen dan ook een luid applaus. Als laatste van alle acts was het de beurt aan Spanje. De lichten werden gedimd en de spanning steeg snel. Iedereen werd mee naar buiten gevraagd voor een korte avondwandeling. Eenmaal terug bleek het podium te zijn omgetoverd tot een heuse stoelendansarena en onder begeleiding van zomerse, Spaanse klanken werd er om een stel stoelen gevochten. Na deze laatste act begon de mini-disco en ging de jury in beraad. Na een kort overleg bekroonde de jury Canada met de eerste plek, gevolgd door Frankrijk en Nieuw-Zeeland. De dames van de A hadden met hun act nog wat extra punten verdiend en daarmee de strijd nog spannender gemaakt. Voldaan kon iedereen nog een tijdje doorgaan met dansen. De meesten kozen liever voor hun warme bed. Het was ook wel echt een hele zware dag geweest..
Dag 3
Op zondag kon iedereen (nu echt) heerlijk rustig opstaan en lekker op het eigen tempo aanschuiven bij het ontbijt. Er stonden op deze laatste dag nog 2 Olympische onderdelen op het programma. ’s Ochtends werd er gestart met een korfbalcircuit. Alle deelnemers waren zeer verheugd dat dit onderdeel eindelijk de Spelen had gehaald. Alle onderdelen waren net iets uitdagender gemaakt dan gebruikelijk en teams konden daarmee voor de moeilijke variant (meer punten), of de normale variant (minder punten) gaan. Zo werd er gezitkorfbald en vergegooid met een korfbal. Ronde na ronde sneuvelden eeuwenoude Olympische records en werd er voor iedere meter en ieder punt gestreden. Canada wist voor de derde keer deze Spelen de winst te pakken door Spanje en Zweden nipt voor te blijven. Nieuw-Zeeland, Brazilië en Frankrijk maakten de rij compleet en met nog 1 onderdeel te gaan begon de eindstand zich langzaam af te tekenen.
Het levend kwartet was de laatste activiteit van het kamp. Groepen moesten zoveel mogelijk van dezelfde spullen verzamelen en dus van elkaar proberen te stelen. Binnen de kortste keren werden collecties van stoelen, tennisballen en lepels compleet gemaakt. Ook hier was het van belang om intensief samen te werken. Tot dan toe waren alle deelnemers blessurevrij het kamp doorgekomen. Helaas raakten er door een ongelukkige valpartij toch twee deelnemers geblesseerd. Rianne en Viggo sterkte en beterschap gewenst! Nadat alle kwartetten compleet waren, keerden alle deelnemers terug en werd er voor de laatste keer een ronde uitslag bekend gemaakt. Toen Canada voor de vierde keer het goud in ontvangst mocht nemen klonk er een zucht door het hele kamp. Zweden wist wederom een tweede plaats veilig te stellen en Frankrijk en Brazilië deelden ditmaal het brons.
Voordat de terugreis kon beginnen was het zaak om alles netjes op te ruimen. Vele handen maakten duidelijk licht werk, want binnen de kortste keren was alles netjes, waren alle tassen ingepakt en stond iedereen klaar voor vertrek. De einduitslag werd nog even geheim gehouden tot het afscheid op het veld. Voor de laatste keer stapten alle deelnemers op de fiets. Halverwege deze laatste etappe, van Austerlitz naar het Eemvogelnest, moesten we weer die grote berg over, maar ditmaal stonden er heerlijke ijsjes op ons te wachten. Het laatste stukje konden we ontspannen de berg afrijden en zo langzaam Soest binnenrijden. Eenmaal aangekomen werden we opgewacht door een ontvangstcomité en daarmee kwam er bijna een einde aan het kamp. Iedereen verzamelde nog 1 keer in de kantine om de einduitslag te horen. Vol spanning werd in willekeurige volgorde de uitslag duidelijk. Uiteindelijk bleek Canada de winnaar van het medailleklassement!
1. Canada
2. Zweden
3. Spanje
4. Nieuw-Zeeland
5. Frankrijk
6. Brazilië
Met een miniem verschil tussen de nummer 1 en de nummer 6 was daarmee de uitslaag bepaald en het kamp officieel ten einde.
De leiding heeft het hele kamp genoten. Het was ontzettend leuk om te zien hoe de grens tussen jong en ‘oud’ al vrij snel verdween en iedereen leuk en spontaan met elkaar omging. Ook hierbij nogmaals een pluim voor hoe iedereen zich op de fiets heeft gedragen. We zijn 4 keer probleemloos lange stukken gaan fietsen en daar mag iedereen heel trots op zijn. Sportiviteit stond hoog in het vaandel en dat hebben jullie allemaal mooi uitgedragen. Daarnaast hebben jullie je elk onderdeel volledig ingezet en hebben jullie laten zien dat jullie in welke samenstelling dan ook ontzettend snel een team worden. Wij willen jullie als leiding bedanken voor dit leuke kamp en veel plezier wensen met alle mooie foto’s die zijn gemaakt (bedankt Henk). Dan rest ons alleen nog jullie een hele fijne vakantie te wensen en we hopen jullie over ruim een maand weer op het korfbalveld te verwelkomen!
Bekijk ook het volledige fotoalbum.
Groetjes van de leiding,
Mariëlle, Marit, Ilse, Jade, Jeroen, Manny, Henk en Jordi
